Ljóðabréf

Sæl vertu ætíð, Gerða góð.
Gæfan þig leiði fjörs um slóð
og láti þér allt til gleði ganga
og gefi þér ævi fagra og langa.
Ég hlýt að snúa mér öðru að
því ætlaði þetta litla blað,
að færa þér eitthvert fréttamas
„forðum Begga mín átti glas“
en það kemur ekki mál við mig
og mun ekki heldur snerta þig.
Af sjálfri mér það ég segi þér
að sólarlaus tíð nú reynist hér.
Já, hér er kuldi og kvöl að lifa
kaffileysi og margs kyns þröng.
Mér finnst því tíðin fremur löng
en um það ég meira ekki skrifa.
Ég sit við rokkinn og raula lag
og reyni stundum að yrkja brag
en það vill nú ekki ganga greitt
því geðið mitt er svo undur þreytt.
Ó, það vantar nú Önnu mína
sem oft réð ljóðin af munni tína
svo undur fögur og ástarhlý
að öll fuku burtu raunaský
og gleðisólin í heiði hló.
En horfinn tíma ei aftur fann
af öllu hjarta þó þráum hann.
En um hann hugsa er yndi þó.
Í kompunni var oft kátt á hjalla
kannastu við það, Gerða mín.
Þar var hlegið og hjalað grín
og margt orð látið fjörugt falla.
Kaffi drukkið með ljúfri lyst.
Já, lostætt var margt í þeirri vist.
En bak við mig þetta er nú allt
og ætíð er best að vera glaður
því tímans straumur er heldur hraður
og lukkuhjólið er löngum valt.
Við vitum öll að vorið næsta
vermir aftur hin köldu strá
ég vona einnig líka þá
það sendi mér sína geisla glæsta.
Ég held mér sé best að hætta bráðum
og hlýða skynseminnar ráðum.
Hún segir, að mér sé sæmra að þegja
en svoddan vitleysu lengur tjá.
Ég hnýti því endahnútinn á
og kveð þig svo mín kæra meyja.
Mamma þín þetta masað hefur
þú markleysu slíka fyrirgefur.
En lestu svo þetta litla blað
og láttu svo eldinn hafa það.