Feðra vorra fósturláð

Feðra vorra fósturláð
faldið jökli köldum,
sem ið forna gyrðir gráð
grimmum sollið öldum,
í faðmi þinum fyrstu stund
vér fengum lífs að þreyja;
þar viljum sofna síðsta blund
og síðsta stríðið heyja.

Fyrr þig byggði, fanna-láð,
flokkrinn hreystimildi
og þá fyrir frelsi’ og dáð
fögrum hélstu skildi.
Gretti hetju gafstu móð,
Gunnars varstu móðir;
þeirra heilagt hjarta-blóð
hné á þinar slóðir.

Víst í rústum allt eins enn
aldinn lifir neisti,
enn þá hafa ungir menn
ást á dygð og hreysti;
svo vér minnumst enn við öl
aldins hetju-dreyra;
enn þá svo vér bætum böl,
að bíða annað meira.

Meðan sveimar blíður blær
um bláa himingeima,
meðan sól í heiði hlær
og hafsins öldur streyma,
meðan svanur sætt með kvak
svanna gleður þjóðir –
okkar sérhvert andar-tak
er þér helgað, móðir.