Merin frá Miklabæ

Á Miklabæ ég á markað fór
og meri var þar ein feit og stór.
Ég gerðist bráður að beisla ’ana,
en bidduu fyrir þér – ég réði ekkert við hana.
Hún frísaði og sló, mig flatan dró,
þann fjanda ég aldrei skilið fæ.
En verst var það, já veistu hvað?
Ég varð að skilja hana eftir á Miklabæ.

Af meyjum þáði ég mjúkan koss
og margir buðu mér falleg hross.
Af skrumi þeirra ég skellihlæ
og skrafa bara um hryssuna á Miklabæ.
Hún tölti nett, svo tók hún sprett,
þann trylling ég aldrei skilið fæ.
En svo fór það, já sárt var að
sjá hana verða eftir á Miklabæ.

Og ég hef komið í kostalönd,
bæði Krókinn, Blönduós og Skagaströnd
og hvar sem mætir mér hryssa brún
heitt ég óska að þarna stæði hún.
Ég tek mér sjúss – og tóbakssnúss,
en tæpast gleði af því fæ.
Mig langar svo, maður, að leggja af stað
og leiða hana burtu frá Miklabæ. –