Veisla á himnum

Einu sinni efndi Alfaðir til fagurrar veislu í höll sinni á landi heiðblámans.
Hann bauð öllum dyggðunum. Allar eru þær konur; þess vegna bauð hann engum karlmönnum.
Þær komu saman fjölmargar ... stórar og smáar. Þær smávöxnu voru bæði viðfeldnari og þýðari í fasi en þær stóru. En allar voru þær ánægðar og ræddu saman af mikilli kurteisi eins og til heyrir þegar nánir ættingjar og kunningjar hittast.
En sjá - Alfaðir tók allt í einu eftir tveim fögrum konum sem sýndust enn ekki þekkjast.
Hann tók í hönd annarrar þeirra og leiddi hana til hinnar. „Gyðja þakklætis!“ sagði hann og kynnti þá fyrri. „Gyðja góðverka!“ sagði hann og kynnti þá seinni.
Báðar urðu dyggðirnar mjög undrandi: Þær höfðu ekki hist fyrr en nú allan þann tíma sem heimurinn hafði staðið og víst var hann þó orðinn nokkuð gamall.