Deprecated: pg_query(): Automatic fetching of PostgreSQL connection is deprecated in /var/www/bragi/ljod.php on line 28
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
ÞingvellirFyrsta ljóðlína:Sólskinið titrar hægt um hamra’ og gjár
Höfundur:Jakob Jóh. Smári (Jóhannesson)*
bls.15
Viðm.ártal:≈ 1925
Tímasetning:1926
Flokkur:Náttúruljóð
Skýringar
Heba Margrét Harðardóttir skrifaði grein í 5. hefti Sónar 2007 sem nefnist „Nú heyri’ eg minnar þjóðar þúsund ár“. Um sonnettukveðskap Jakobs Smára. Þar farast Hebu svo orð um þessa sonnettu og vitnar síðan orðrétt í viðtal Matthíasar Johannessen við skáldið:
„Að sögn Jakobs sjálfs er „Þingvellir“ hans besta kvæði. Það er frægasta sonnetta hans og jafnframt ein af fegurstu sonnettum sem ortar hafa verið á íslensku. Um tildrög sonnettunnar og efnistök lét Jakob eftirfarandi orð falla: „Kvæðið er ekki ort á Þingvöllum, eins MEIRA ↲
Sólskinið titrar hægt um hamra’ og gjár,
en handan vatnsins sveipast fjöllin móðu. Himininn breiðir faðm jafn-fagurblár sem fyrst, er menn um þessa velli tróðu. Og hingað mændu eitt sinn allra þrár, ótti og von á þessum steinum glóðu; og þetta berg var eins og ólgusjár, — þar allir landsins straumar saman flóðu. Minning um grimmd og göfgi, þrek og sár, geymist hér, þar sem heilög véin stóðu, höfðingjans stolt og tötraþrælsins tár, sem tími’ og dauði’ í sama köstinn hlóðu. Nú heyri’ eg minnar þjóðar þúsund ár sem þyt í laufi’ á sumarkvöldi hljóðu. |