Ísland fagnar konungi sínum á Þingvelli 1874

Velkominn sértu, sjóli vor,
sæll og blessaður, faðir góður,
konungleg vér þín kyssum spor,
í kjöltu sem stígur vorrar móður,
fagnandi breiðir faðminn mót
fjallkonan gamla, jökulkrýnda,
og þér þakkar af innstu rót
elsku og virðing henni sýnda.

Skauta nú, móðir, skært í dag,
skrúðanum græna klæð þig frýnum,
hárómað kyrja hymnalag,
heilsa með djörfung gesti þínum.
Þótt ellileg sért og köld á kinn
konunglega þú þekkir lotning;
faðma nú að þér föður þinn,
frjálsborna norðureyja drottning.

Stíg þú inn til vor, faðir fús,
fylgjur þínar oss blessan valda,
vort er hjarta þitt veisluhús,
vonin og elskan salinn tjalda.
Landsföður auglit, kærleik klætt,
kenn hér nú þína hollu drengi
sem kónglega Aldinborgarætt
elskað og lotið hafa lengi.

Telur Lögberg þín tignarspor,
trúfasti þjóðar frelsisgjafi;
sjá nú hvar móðir situr vor
sveipuð brúsandi Atlantshafi,
fjarlæg, einmana, fráskilin
föður sínum og öllum þjóðum;
kemur hún nú og konung sinn
kveður fylgjandi barnaljóðum.

Kristján níundi kominn er,
konungs velsignum heiðursminni
sem afmælis mína hátíð hér
helgar og prýðir nærvist sinni.
Skín þú, röðull, á skaut mitt hvítt,
skemmtið, gljúfur og fossar snjallir,
úrgir hájöklar andið blítt,
opnið, landvættir, dvergahallir!

stálklæddur vættur, studdur brand,
stattu nú hátt á Ingólfsfelli,
forðum hér numið lít þitt land
og listir Norðmanna þings á velli;
konung vorn sjá og kristna þjóð
og kirkjuna í Vík upp turni skjóta,
fjörug hvar dynja frelsisljóð –
fer svo þeim sem ei vilja blóta.

Verður mér starsýnt vísi á,
virðulegan og elskuríkan,
guð mér ei fyrri gaf að sjá
gest á Þingvelli mínum slíkan.
Fyrir þín styrku konungs kné
kem eg með sonu og dætur mínar;
frjálsborna þjóð, þó fátæk sé,
fel eg á náðir guðs og þínar.

Sjá nú, hvað eg er beinaber,
brjóstin visin og fölvar kinnar,
eldsteyptu lýsa hraunin hér
hörðum búsyfjum ævi minnar.
Kóróna mín er kaldur snjár,
klömbrur hafísa mitt aðsetur;
þrautir mínar í þúsund ár
þekkir guð einn og talið getur,

Liljurnar mínar lít hér á,
ljósfagrar, enn þótt séu smáar,
fýfillinn minn og fjólur blá
og fannhvíta skrúðið Baldursbráar.
Gylfa til vegs á grænum blett
glitra fjörmikil æskumenni
en fljóðin mín ungu fingranett
flétta blómkrans um lofðungs enni.

Fegin eg vildi fylgja þér,
faðir, um bláa storðar hringa;
eg má um aldir hírast hér
og haföldur láta á mér springa.
Þigg nú minn hreinan kærleikskoss,
kveðjan tárvota mín er þessi:
Héðan vér væntum heilla oss,
hilmi vorn styrki guð og blessi.

Hrópa eg upp með heilagt þor
og höfðinu lyfti brims úr köfum:
Lengi konungur lifi vor!
Letrað sé nafn hans gullnum stöfum
á helluberg mín og hamra blá
og himingnæfandi jökultinda,
aldrei samt kunni af að má
eldur, frost, vatn né kraftur vinda.

Bergmálið nú vor bænarorð
og blessunaróskir, gljúfrin svörtu,
þá konung við bryggju kveðjum sporð
og klökkna vor trúu þegna hjörtu.
Landvættir helgar, látið hér
lokið upp yðar hamraskjóli;
unnið farheilla allar þér
öðling af sínum tignarstóli.