Vorkvöld í Vesturbænum

Það kvað vera fallegt í Kína.
Hvergi eru útborin stúlkubörn jafn sláandi fríð
og hóruhúsin í Peking eru guðdómleg í ljósadýrðinni.
Allt jafnast það þó ekkert
á við vorkvöld í Vesturbænum.

Því þá kemur sólin og sest þar
— hún svíkur okkur, skilur okkur eftir í myrkrinu —
hún sígur vestar og vestar.
Sindra vesturgluggar í sjónvarpsbláma
sem geislavirkni brenni í húsunum.

Og nauðgarinn hægir á sér.

Og fagurt er húmið
og draumró og friður
og hægt rotnar fuglshræ á kirkjutúninu.