Jöklasóley

Við urðarflæmi, aur og stein
áðir þú svo skær og hrein.
Þú drottning býrð við byl og snjá
með bjarta krúnu og perlugljá.

Þín græna kápa féll að fót
og fagurt brosti öllum mót.
Með ljómafagra laufatönn
þú leiftraðir mót hvítri fönn.

En bak við þennan brotna mel
rís blástirnd tröllsleg jökulskel.
þar landið klauf hið kalda fljót
sem kólguhafi streymdi mót.

Ó, veröld snauð og beinaber.
Hvað bjargaði lífi þínu hér?
Er kaldan lagði kynjavind
frá kyrkjuburst að Vítistind.

Þú átt þér sóley annan heim
sem ætíð stendur fjarri þeim
sem aldrei lifðu í lífsins rás
en lágu á sínum þrönga bás.