Einar H. Kvaran

Stjarnanna döggvar hátt í himins geimi
heiðtærar blika eins og glampi á snæ.
Táranna stjörnur hér í jarðar heimi
harmþrungnar tindra á vörum sí og æ:
Hvort tveggja þetta áttu að óðalsjörðu,
anda og kraft í dægurstriti hörðu.

Bendir þú upp, til andans hæstu byggða,
út yfir gröf og dauða nær þín sjón.
Bendir þú niður, hér í dalinn hryggða, –
hugga þú vildir sérhvern duftsins þjón,
er grætur týndar vonir, – veiku barni
veittir þú trú og von á lífsins hjarni.

List þín er göfug, – há í hug og verki, –
hefir þú aldrei flekkað andans skjöld;
hreinleikur, tign, er hennar aðalsmerki;
hún mun því jafnan taka örugg völd
í hugum þeirra, er heiðríkjunni unna, –
hjartans svölun fá við lífsins brunna.

Stjörnur og tár í tunglskininu sindra, –
tvöfaldur heimur, þrunginn gleði og sorg.
Í verkum þínum tár og stjörnur tindra;
titra þau, er þú lýsir sveit og borg.
Ógleymanlegur ertu hverjum manni,
sem ann því fagra og góða, rétti og sanni.