Gamli bóndinn

Ég get ekki dáðst að þér gráa möl,
að ganga’ um þig daglega er mér kvöl,
og því verður mér svo þrátt að gleyma,
að þú ert systir melanna heima.

En munu þá allir aðrir en ég
ánægðir ganga þann malarveg?
Ætli þá kunni ekki að dreyma,
iðgræn túnin, og kyrrðina heima?

Aldraði bóndinn, með hrímlitað hár,
hendurnar lúnar, í svörunum fár.
Skyldi hann eiga gott með að gleyma,
glóandi blómstrum á vellinum heima?

Hann horfir, úr fjarlægð, á fjöllin blá,
það felst þá í augum hans dulin þrá.
Dauft er um eyrina dauða að sveima:
Í dag verður smalað og rúið heima.

Hann stokkar upp línu með stirðleg grip,
og steypuna hrærir með þungum svip.
Í dalnum er lífsgróður, ljós og friður:
Á laugardagskvöldið má bera niður.

Og álengdar heyrir hann hófadyn,
þá hrekkur hann við, því gamlan vin
hann heyrir kumra við stall, og stundum
stökkspretti glymja á mjúkum grundum.

Og sumarið líður, með sól og regn,
úr sveitinni heyrir hann marga fregn.
Þá ómar í huganum hávær söngur:
Þeir halda, í dag, af stað í göngur.

Þá hendir hann rekuna hart og fast,
og horfir á leðjuna furðu hvasst,
og svarar stutt þeim, sem á hann yrða,
en eldur brýst gegnum limi stirða.

Er veturinn kemur með frost og fjúk,
og fannbreiðan legst yfir köld, en mjúk,
sér hann, í huganum, hjörð úr fjalli
hópast að stalli, af smalans kalli.

Þú gamli bóndi ert bróðirinn minn,
því byrðina þína eg sé og finn,
og óska, við hinsta ævisporið,
andi þinn gleðjist við sveitavorið.