Sumarkveðja

1 Fósturjörðin fyrsta sumardegi
fagna vildi börnum sínum með;
henni fylgdi fjöldinn margvíslegi:
fuglar, ormar, hestar, menn og féð.
Furðu kyrr, að fósturjarðar vilja,
fjöldi slíkur allur þögull stóð.
Móðir jörð bað manninn fram að þylja
móti sumri hjartalaginn óð.
 
2 Hann þá kvað, til himins augum renndi:
„Hjartað lifnar við þinn komudag;
þig af hæðum þjóðafaðir sendi,
þegar til að greiða bágan hag.
Kom þú heill með himinsenda blíðu,
hlær þér móti fold og eyjaband;
unun margföld ofan frá þér líður
yfir dal og fjall og haf og land.

3 Hægir brjósti, hlýnar loft á kinnum,
himinbláma mjúkan augun sjá;
horfinn dimma hverfur burt úr minnum
himinljósi þegar fyrir brá.
Láttu stöðugt ljósið frá þér skína,
lán og unun veit í hverjum stað,
uns að höfum alla blessun þína
allir saman notað; verði það.“
 
4 Hagadýrin höfði drápu niður,
hvíldu grön á framsprettandi rót,
gróðurilmi gripu langeygð viður,
gírug störðu jarðarsverði mót.
Mændi jörð á mergðir barna sinna,
móðurástin djúpt í brjósti lá;
hnigu tárin heilög móðurkinna,
heilög gleði skein af móðurbrá.

5 „Kom þú heill, sem hýrgar limu kalda,
heimtir aftur til mín sofnað fjör.
Löng var stund er ljósu mátti eg falda,
lengi strauk eg nauðug freðna skör.
Kom þú heill sem kólnað móðurhjarta
kærum aftur lífgar móðuryl,
lofar mér í skrúða fögrum skarta,
skapar mínum börnum allt í vil.
 
6 Verið börn mín, blíð og kát í sinni,
burt er liðin raunatíðin hörð;
finn eg sprikla fjör í gömlu skinni,
færist aftur líf í kaldan svörð.
Lítið á, hve líður yfir grundu
lifnað fjör í mjúkum sunnanblæ.
Brýnið raustu, börn, á gleðistundu;
barnarómur gleður móður æ.“
 
7 Þá var kátt er kvikar raddir sungu;
kom frá hjarta gleðirómur sá;
söng þar hvert með sinnar móður tungu,
saman jarðarbörnin stór og smá.
Meðan hestur makka reistan sveigði,
meðan brast úr nauti svírahljóð,
baula þollaus birkiklafann teygði,
básinn trað, og hátt á öndu stóð.
 
8 Þaut í lofti þungur vængjasúgur,
þótti leyftra marglitt fjaðrablik;
fiðurbúinn fór til skýja múgur,
fagursöngva þreytti lætin kvik.
Úði, krúði skorkvikinda skari,
skriðarsuðu teygði digran nið.
Hljómar blendust hundrað radda fari,
há var tign í samanstilltum klið.