Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Viðm.ártal:≈ 1900
1. Nú máttu hægt um heiminn líða,svo hverju brjósti verði rótt, og svæfa allt við barminn blíða, þú bjarta heiða júlínótt.
2. Hver vinur annan örmum vefur,og unga blómið krónu fær. Þá dansar allt, sem hjarta hefur, er hörpu sína vorið slær.
3. Og gáttu vær að vestursölum,þinn vinarljúfa friðarstig, og saklaus ást í Íslands dölum um alla daga blessi þig.
4. Hve glöð í kvöld þau sáu sígahinn seina dag að vesturlind, og upp sem friðarengil stíga í austri þína dökku mynd. – – –
5. Nú kvakar engin lóa lengur,nú liggur allt í værum blund. Hinn bjarti sveinn frá bænum gengur; hann beið þín, sæla friðarstund.
6. Hann lætur blæinn baða vangaog beinir öruggt sporið sitt; hann þarf ei hræddum hug að ganga, þú heiða nótt, um ríki þitt.
7. Og þótt hann aftur augum renni,hann óttast hvorki tíð né stað; hann mænir aðeins eftir henni – er ekki von hann geri það?
8. Á svig við leitið leið hann víkurog lítur öruggt þaðan heim; hann veit að engan vonin svíkur sem væntir eftir svanna þeim.
9. Hve undra fljótt og fyr en varðigat fuglinn opnað búrið sitt, og liðið frjáls úr föðurgarði, þú fagra nótt, á valdið þitt.
10. Hún hræddist ei þitt heiðið bjarta,hún hræddist ekki voða neinn. Þú hreina ást, þú unga hjarta, hve er þinn vegur frjáls og beinn.
11. Hve skærir augans blossar blika.Hve bjart er yfir þeirri sál. Þú sæir ei þær sjónir hika við sólarprestsins fórnarbál. – – –
12. Á bogann stjörnur bjartar líðasem brúðarmeyjar gangi hljótt. Þú, unga brúður, yndisfríða, hve áttu fagra brúðkaupsnótt.
13. Og hvítu og bláu blómin falda,og breiða grænt á hæð og dal; þeir góðu vinir gliti tjalda og gulli strá þinn brúðkaupssal. – – –
14. Og sérðu, nótt, hve lokkar leikahér létt um herðar mjúkan dans, og krýna unga ennið bleika. – Hún á hér fagran brúðarkrans.
15. Hve glöð hún framtíð faðminn breiðir,hve frjáls hún kemur, brúður sú, sem enginn skautar, enginn leiðir og enginn vígir nema þú.
16. Nú fá þau loksins frið og næði;hin fagra stundin nálgast skjótt. Hve ung og fögur eru bæði, hve elska ég þú, kæra nótt.
17. Nú gekk hún litla leitið yfir.Þú ljúfa nótt, þú himinn skær, í nafni alls, sem lífi lifir, þið leggið saman hendur þær. – – –
18. Þau völdu þig af vinum sínumog vorið eitt í brúðkaup sitt. Nú eru þau í örmum þínum, og anda létt við brjóstið þitt.
19. Og dóms þíns gjarnan glöð þín bíða;þú getur aldrei verið ströng við æsku svona frjálsa og fríða, við faðmlög svona heit og löng.
20. Og sjáðu, nótt, þú sæla, bjarta,sá sæti koss þinn skattur er, sem fyrsta ást hins heita hjarta á hverju vori færir þér. – – –
21. En hér skal ekkert óró gera,og ekki heldur nálægð mín. Hér skalt þú einn á verði vera og vernda frjálsu börnin þín.
22. Þann stað sem helgast ástum einum,má ekki snerta fótur vor. Í dögg á Edens aldinreinum sjást aldrei nema tveggja spor.
23. Þar sjá þau dýrðarsali þína,uns sólin upp að morgni rís, sem gefa alla ævi sína fyri’ eina nótt í Paradís.
24. Og þar að lífsins lindum bláumþú leiðir þau hinn kyrra stig; þar geta þau með himni háum og hverri stjörnu speglað sig.
25. Þau hræðast aldrei hæpnu sporin,sem helga lundinn einan þrá; þar er svo létt að anda á vorin, og eplin fögru sætust þá.
26. Hve mjög sem frelsið fjötrar reyraog flekkast lífsins tigna mynd, þá mun það alltaf óminn heyra frá Edens tæru stjörnulind.
27. Og er þú vefur vængjum þínum,þú voldug nótt um kyrran heim, þá kastar lífið lörfum sínum og laugast frjálst í straumi þeim.
28. Þar rís það upp sem endurborið,með augu snör og roðna kinn; það andar léttar eins og vorið og opnar heita faðminn sinn.
29. Hver vinur annan örmum vefurog unga blómið krónu fær. Þá dansar allt, sem hjarta hefur, er hörpu sína vorið slær.
30. Og þar mun æ þín blæja breiðastá blómin ungu um hljóða grund, á meðan ást og æska leiðast um Edens helga rökkurlund. |
