Fjósaríma

Efni Fjósarímu er skuldheimtuferð manns nokkurs til nágranna síns. Hittir hann skuldunaut sinn í fjósi og lendir í áflogum milli þeirra, og er kona sótt heim í bæ til þess að stilla til friðar.
Skáldið leggur síðan út af þessari fjósorustu og telur fjölda kappa, sem miklir hafi þótt fyrir sér, en aldrei hafi þess heyrst getið að þeir hafi barist í fjósi.
Eru nefndir margir hreystimenn og garpar út Íslendingasögum og Karlamagnúsarsögu og sýnir ríman að höfundur hefur verið fróðleiksmaður og kunnað góð deili á sögum og söguhetjum.
Í   MEIRA ↲

Efni Fjósarímu er skuldheimtuferð manns nokkurs til nágranna síns. Hittir hann skuldunaut sinn í fjósi og lendir í áflogum milli þeirra, og er kona sótt heim í bæ til þess að stilla til friðar.
Skáldið leggur síðan út af þessari fjósorustu og telur fjölda kappa, sem miklir hafi þótt fyrir sér, en aldrei hafi þess heyrst getið að þeir hafi barist í fjósi.
Eru nefndir margir hreystimenn og garpar út Íslendingasögum og Karlamagnúsarsögu og sýnir ríman að höfundur hefur verið fróðleiksmaður og kunnað góð deili á sögum og söguhetjum.
Í þessum texta eru jöfnum höndum byggt á ritum Rímnafélagsins og grein Jón Þorlákssonar í Arkiv for Nordisk Filologi, 4. hefti 1888, bls. 281–283.
Hér er stoðhljóðið -u- (sbr. maðr > maður) því aðeins ritað að hrynjandi bragsins kalli á það.
Í Fjósarímu brýtur viðskeyttur greinir nafnorða í flestum tilvikum upp rétta tvíliðahrynjandi. Ekkert handrit Fjósarímu er yngra en frá síðara helmingi 18. aldar og flest frá 19 öld, eða um og yfir 200 árum eldri en ríman. Á þessum tveimur öldum færðist noktun viðskeytts greinis mjög i vöxt en hún var mun fátíðari þegar ríman var samin. Með því að gera ráð fyrir því að greinirinn sé síðari tíma afbökun á rímunni kemur út svo regluleg tvíliðhrynjandi að sennilegra verður að teljast en ekki að greinirinn sé síðari tíma viðbót.
Fjarlægður greinir (sem og viðskeyttur greinir sem breytt er í lausan) er auðkenndur með stjörnu í textanum.   ↑ MINNA