Til Stephans G. Stephanssonar

Eg minnist þess, kongur, er kyrð var í sal
og köld var og dimmuleg gríman
að mitt var af hillunni „Andvökur“ val,
þó væri það erfiðust glíman.
Þá þekkti eg ei eril né andvökunótt
en unglingur skildi hvert gullið var sótt.

Þó sumt væri torskilið las eg þín ljóð,
já, leiðin var torsótt á köflum
en mér var það fengur að finna þinn sjóð;
eg fann ei þinn jafningja af öflum.
Eg undraðist stórum þín sterklegu tök;
oft störðu á „Gulltöflur“ augun mín rök.

Eg hylli þig, kongur, þú ást mína átt
þó ein félli snurða á þráðinn.
Þér útlagi heilsar, þú sér mig í sátt.
Þinn söngur í hjarta mitt náð’ inn.
Eg Andvökur þakka; en þitt Illugaljóð
var uppáhaldskvæðið er barnsskó eg tróð.