Til lesandans

Í brekkunni heima, við bjallanna skjól
er bernskunnar ljómaði dagur
og faðminn ég breiddi mót sí-ungri sól,
þá sýndist mér heimurinn fagur;
þvi æskan og sakleysið átti þar Lund
með útsprungnar rósir, um vorhlýja stund.

En brátt skall á hretið, sem hlýindin sleit,
svo hrundu’ allar skýjanna borgir;
og fölva þá sló yfir rósanna reit –
um rústirnar flögruðu sorgir;
þær auðnir nú skoða’ eg við æskunnar ljós,
því enn þá ég vona að spretti þar rós.

Og verði þér reikað til haganna heim
– um hlíðarnar mínar og lundinn –
þá heilsa með bróðurhug berlendum þeim
og best er að eigir þú fundinn.
ef felst þar í sinunni fölvalaus rós –
í frostunum ylur, í rökkrunum ljós.

Því skjálfhentur þó ég við skriftina sé
í skímunni’ af blaktandi ljósum,
og sitji nú lotinn með hörpuna á hné
við hrúgu af bliknuðum rósum,
þá veit ég þeir finna, sem eignast minn óð,
að ungur ég var er ég kvað þessi ljóð.