Elskan

Þú lifir í brjóstinu, logandi sál,
>þú lífgar upp veröldu dauða;
þú ornar, þú vermir, þú blossar sem bál,
>og brýst fram í loganum rauða.
Ef lifrauðu tinnuna lýstur þú á,
>ljósir spretta fram gneistarnir þá.

Á bakkanum lækjar á vori eg var
>þá vorblóma liðinn var galli.
Sá margliti gróandi gladdi mig þar;
>mér geðjaðist hljómurinn snjalli.
Eg teygaði mjöðinn hinn mjallhvíta þá
>móður náttúru brjóstunum á.

Þá lifnaði í brjósti sú logandi sál,
>sem lífgaði veröldu kalda;
hún glossar í hjarta sem blossandi bál,
>og blikar sem vesturhafs alda;
það mann engan furði, því mjöður var sá
>móður náttúru brjóstunum frá.