Heilsuhælið

Hér hopar þó ein okkar hörmung um fet,
og hér ætti’ að koma’ á hann sári
þann óvin, sem blóðtíund lúka sér lét
af lífsstofni vorum á ári;
hans fall væri sigur, sem munaði’ oss mest;
hann markar hér ótæpt, og heimtir það flest.

Hjá óbeit á lærdómi’ og ástleysi’ á sól
við alls nægtir sat hann að stóli;
með rígnegldu gluggunum aldur hann ól
hjá aumingjans vonleysisbóli;
og „ósvikna“ röðin með a, b, c, d
var ábyrgðarsjóður hans, verðlaunafé.

En kveðju þess vinar var kastað á glæ,
sem kom af þeim víðbláu leiðum
með heimboðin inn í hvern einasta bæ
frá angandi túnum og heiðum
að baðast þar, drekka þar dagroðans höf,
uns dauðinn sat eptir með hálftekna gröf.

En hér skal hann búa sá bláfjalla son,
og blessa hér mildur og fagur
í kirkjunni fyrstu, sem vermist af von,
og vígð er þér himinn og dagur.
Og brjóstunum þjökuðu bjóðið þið inn
að blessa hér daggeislann, lífgjafa sinn.

Þú morgunsól, læknirinn, líttu hér heim
með lífsvon, er byrjarðu daginn,
og hlúðu með geislunum hugunum þeim
uns hnígurðu brosandi’ í sæinn.
Og fylgdu loks heim til sín hverjum um sig
með hatur á draugum og lofgjörð um þig.