Söfn

Íslenska

Bragi

Íslenska

Kópavogur

Mosfellsbær

Borgarfjörður

Dalasýsla

Húnaflói

Skagafjörður

Haraldur (Svarfdælir)

Þingeyjarsýslur

Árnessýsla

Vestmannaeyjar

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Flokkar

Allt (3139)

Afmæliskvæði (14)

Annálskvæði (1)

Ádeilukveðskapur (1)

Ákvæðaskáldskapur (1)

Ástarljóð (32)

Baráttukvæði (1)

Biblíuljóð (2)

Brúðkaupsljóð (9)

Bæjavísur (2)

Bænir (1)

Bænir og vers (25)

Eddukvæði (30)

Eftirmæli (41)

Ellikvæði (7)

Formannavísur (22)

Fræðsluljóð (3)

Gamankvæði (31)

Grýlukvæði (8)

Harmljóð (3)

Háðkvæði (4)

Hátíðaljóð (6)

Háttatöl / Háttalyklar (1)

Heilræði (10)

Heimsádeilur (8)

Helgikvæði (47)

Hestavísur (1)

Huggunarkvæði (2)

Hyllingarkvæði (2)

Jóðmæli (3)

Jólaljóð (5)

Kappakvæði (5)

Konungalof og fyrirmenna (2)

Kveðið fyrir börn (3)

Kvæði um biskupa (6)

Kvæði um heilaga menn (1)

Leppalúðakvæði (1)

Lífsspeki (5)

Ljóðabréf (18)

Matarvísur (1)

Minningar- og erfiljóð (29)

Náttúruljóð (52)

Rímur (204)

Sagnadansar (52)

Sagnakvæði (4)

Sálmar (417)

Sjóhrakningar (2)

Sorgarljóð (1)

Sónarljóð (14)

Særingar (1)

Söguljóð (13)

Tíðavísur (15)

Tregaljóð (6)

Vetrarkvæði (2)

Vikivakar (13)

Vögguljóð (5)

Ýkjukvæði (5)

Þjóðkvæði (1)

Þorrakvæði (4)

Þululjóð (5)

Þulur (2)

Ættjarðarkvæði (54)

Ævikvæði (6)

Ævintýrakvæði (3)

Sigurður slembir

Fyrsta ljóðlína:Vonskubólgin vargöld hefur

Höfundur:Guðmundur Friðjónsson

Heimild:Guðmundur Friðjónsson: Ritsafn IV.

bls.456–459

Bragarháttur:Fimm línur (tvíliður) ferkvætt AbbAb

Viðm.ártal:≈ 1925

Tímasetning:1926

Skýringar

Prentað í Iðunni 1926 og síðan í ljóðabókinni Kveðlingum 1929.

Vonskubólgin vargöld hefur
vaðið yfir Noregs storð –
brennur, svik og bræðramorð.
Úlfar fylgja erni og refur,
er þeim hlaðið nægta borð.

Rauðu eru bylgjur bryddar,
blæðir himni hverja eykt;
dreyralitum fána feykt.
Þjóta í skógum örvar yddar,
auðna lands á glóðum steikt.

Brotsjór þessa böls og skaða
berst að vorri eyjar-strönd;
ris á móti hendi hönd. –
Sig í vörmu blóði baða
bróðerni um Norðurlönd.

Þangað mundi óöld okkar
eiga sitt að rekja kyn,
austur í Vík og yfir í Hvin.
Vorir seyrnu valdabokkar
veðrin sækja í löndin hin.

Báru hingað byrðingsmenni,
boðskapinn um flokkadrátt,
vígaferli í austmannsátt.
Sturlu frænda undir enni
eldar kvikna og blossa hátt.

Siglir vestan Sigurðr Slembir
sollið haf að Noregs strönd,
ætlar þar að reisa rönd.
Úfið hár á öldu kembir
óskabyr við seglin þönd.

Eigi sældar um hann friður;
íþrótt hverja slyngur lék –
afrendur við bók og brek.
Honum er kunnur höfðingssiður;
hefur fjögra karla þrek.

Tekið getur sel á sundi,
sungið tíðir, einvíg þreytt,
úti á roksæ byrðing beitt,
hitt með örvum hnot í lundi,
hvassan brand að manni reitt.

Hátt í loft upp hlaupið getur
herklæddur í slarki morðs,
árar gengið utanborðs. – –
Sigurðr kýs að henda hnetur,
hnossir mestu konungs borðs.

10.

Fáfnisbana í fornu orði
finnr hann stofn að sinni ætt.
Kynferðið er meira en mætt.
Myndi víst að mildings borði
manni slíkum vera sætt.

11.

Sonur konungs sá mun vera.
Sinn vill heimta föðurarf,
þó að kosti styrjar starf.
Helgir dómar honum bera
höfuðvitni, ef jartegn þarf.

12.

Glóðheitt plógjárn gekk hjá presti,
gerði skírslu, stóðst þá raun.
Ekki fær hann iljakaun. –
Við honum snýst sem viðsjárgesti
válynd konungs hirð — á laun.

13.

Einn á sundi listir leikur;
lítur þangað garpur hver –
rauðum skildi undir er.
Ekki er hann af ótta bleikur,
ætlar þó að forða sér.

12.

Sigurði Slembi synja mundi
sveigs um enni gæfu-ró.
Dúfa sú í fjarska fló.
Nú er hann af fleinafundi
flæmdur niður í grænan sjó.

13.

Kafað hefur kili undir
kempa þessi náhvals leið
vikin burt úr sverðaseið;
báðar hefur blóðgar mundir
borið, þegar hljóp af skeið.

14.

Grípa á sundi garpinn þenna
griðalausar veiðiklær,
hneppa í fjötra hendur tvær.
Hefnda eldur hann skal brenna
hvirfli frá og niðr í tær.

15.

Þar er fús að voðaverki
vonska, er getur marki náð,
eldi dreift og eitri sáð;
grimmd, sem klædd er gráum serki,
gráðug norn í villibráð.

16.

Hann er klipinn heitum töngum,
hamri mulin limabein,
engi heyrir æðrukvein.
Höfuðsvörðinn hans að vöngum
harðúð birkir, vikasein.

17.

Ristir sundur rif í baki
rismikil við styrjar þjark
mannýg grimmd í mægð við Kark.
Nær á lungum tangartaki
taumlaus kló, sem hittir mark.

18.

Öll er lamin húð af holdi,
honum blæðir stórt og smátt;
horfir fangi í himins átt. –
Sigurðr þannig sárin þoldi:
syngur Pater Noster hátt.