Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
MelkorkaFyrsta ljóðlína:Hrannar dætra hryggi brýtur
Höfundur:Guðmundur Friðjónsson
bls.390–395
Viðm.ártal:≈ 1925
Tímasetning:1929
Skýringar
Prentað í ljóðabókinni Kveðlingum (1929).
1. Hrannar dætra hryggi brýturHöskuldur í utanför. Ferðin er til frama gjör. Vinsæld mikla og virðing hlýtur viðarfarmi hleður knörr.
2. Meðan sunna sumar-eldi,sínum fer um nyrstu lönd, sældar byr um seglin þönd. Dillar fleyi að Danaveldi dröfnin kát frá Noregs strönd.
3. Stöfuð segl í geislum glitra,gamnar liði bylgjuraust; er sem stýri leiki laust. Brenneyjar í tíbrá titra. Tjaldur siglu leggst við naust.
4. Ös er þarna. Ákaft mangað,ótal þjóða kaupatorg, tyllidægra tjaldaborg. Gripum lyft, í bresti bangað, bikar tæmdur niður í korg.
5. Íslending á eyvang þennaævintýrafúsan ber; ambáttar vill afla sér. Hefur í brjósti hugi tvenna. – Húsfreyjan í Dölum er.
6. Situr í tjaldi gerski Gilli,gjarn til sjóða, rakar fjám; silfur telur sér í knjám; hefur þernur handa milli; hann er klæddur feldi blám.
7. Skipt er búð. Í innri endaeiga konur dapra nótt, man, sem er af harmi hljótt. Örvæntingar elding senda augu kvenna, er sitja mjótt.
8. Kvæntur maðr í sigling sýndisinna óska ljósan vott. – Silfrið þykir Gilla gott. – Happi hvorug höndin týndi. Höskuldur fer seint á brott.
9. „Þú mátt velja,“ greinir Gilli,glotti við, í kampinn hló, „ein af tólf er ómálg þó.“ – Höskuldi varð handa milli hnoss, er fé úr sjóði dró.
10. Tötrum búna hlotið hefurhljóða konu, er virðist sljó. Mundi bónda um og ó? Úrvalsklæði ambátt gefur; að því búnu hendur þó.
11. Melkorka er mállaus talin,manngi fær af henni svör; hún er um sig harla vör. Ættarmerkin eru falin; augun dökku köld og snör.
12. Æ er þögul álft í sárum,írskri lafði þannig brá. Vændismönnum velkjast hjá – það er meira en taki tárum, tæma skál í dreggjakrá.
13. Mýrkjartan, sinn mikla föður,man og veit í sinni borg. Hún er dumb af heift og sorg. Fullar standa hilmis hlöður, hún er leidd á mansalstorg.
14. Þögl í sæng og þögl að borði,þunn á vanga, föl á kinn; harminn ber í hljóði sinn. Gefur ekki gaum að orði. Göfgi blæðir löngum inn.
15. Óvirt snót, sem út í bláinnyfir hafið hvarflað gat, lítils virði lífið mat. Hefðarmærin, hún er dáin, harðlynd kona á búlka sat.
16. Melkorka til móðurjarðarmænir, þó að horfin sé; högl af augum hrynja á kné. Enga menn um einrúm varðar, óðul sálar, hjartans vé.
17. Húnafákur hafið stikar;hrannardætur kveðast á, hjörum stýris hrökkva frá. Sól um nætur seglin blikar; súðir laugar alda blá.
18. Höskuldur frá hjálmunvelihorfir sinnar lafði til, hyggst að veiða hvarma-yl. Dóttir konungs, þurr í þeli, þráir ekki laumuspil.
19. Hilmis Íra hallar-glaumur,hornakæti, skemmuvist, hefðarskraut og hörpulist henni er enn þá hjartkær draumur, horfir um öxl á gæði misst.
20. Fyrir stafni er land. Úr legilyftir jökull hvítum serk. Ambátt hefr í vændum verk. Elnar henni orðlaus tregi, eldur logar niðri í kverk.
21. Höskuldsstaða húsfrú gætirheil í skapi, stór í lund, hefur vaxtað heimanmund; þeim í dyrum þögul mætir, þegar sækja á hennar fund.
22. Augu spurul ambátt stinga,einstæðings er hjarta meitt – eldi brúna að því hreytt. Afbrýði við þrá að þinga þeygi kann um viðhorf breytt.
23. Orðagjálfri engu sóar,ambátt neinna verka bað húsfreyjan á Höskuldsstað; hefnd í verki henni fróar: handalögmál. Svo fór það!
24. Stórmennsku á báða bógabólar á í Höskulds rann. Heimarík er húsfreyjan. Eisur tvær á arni glóa, eldraun fyrir búandann.
25. Illan bifur aukakonuröðlast, þegar svo ber við. Hjörtun skortir hugð og frið ... Fæðist ambátt fríður sonur, flestum göfgri í heiðnum sið.
26. Melkorku varð gengt til gleði:greiddist hagur morgunstund – röðull hafði brugðið blund. Hún var stigin hljóð af beði, hélt og ræddi í sonarmund.
27. Lækur hafði ljóð á vörum,lifðu daggir glaða tíð, vættir ófu vef í hlíð; þá fyrir Ólafs situr svörum suðræn kona í máli blíð.
28. Konungsdóttir kann að ræða,klökkva og hýru fyrir brá. Breði leystist brjósti frá. Máttinn hafði mál að glæða móðir tigin Ólafs pá.
29. – Þjóðdrottning í þagnar lendiþessa lafði köllum vér, – barg úr vanda sjálfri sér; ærinn járnburð innti af hendi. Enga konu hærra ber.
30. Myrt sig hafði – að máli og brosiMelkorka, í útlegð flæmd; hér að lykt í hvílu dæmd. Aldrei hefur Íslands mosi aðra slíka hlotið sæmd. |
