Til Jóns Jónssonar yngra III

Ég er þreyttur, Jón minn kær,
ég finn degi halla.
Yndisstundir allar þær,
er ég hef þér verið nær,
eru mér nú sem endurskin til fjalla.

Endurskini uni’ eg því
o’n af lífsins tindi,
sól uns hnígur æginn í
eða dregur fyrir ský.
Eins og skammvinnst skin er lífsins yndi.

Æ, mig langar einlægt þó
út í blessað lífið,
en konan ung og mittismjó
mér vill ekki sleppa’ á sjó.
Hún hefir séð mig sigla’ og rjúka’ um hnýfið.

Ælta’ eg henni’ að una hjá
ævi sérhvern daginn.
Slíka daga enginn á
Adams niðji’, og það er nú frá.
Þú ert nú yngri, – þú átt að leggja’ á sæinn.

Ef þú skyldir setja’ á sjó
og sækja þungan róður,
(af þorsta margur maður dó)
með þér hafðu’ að drekka nóg,
og súptu’ á kútnum, – svo ertu líka góður!

Stefnir þú hér stefni’ í vör,
stend ég viður sæinn,
dreg að landi kút og knör,
krafta’ hef ég til þess og fjör,
fagna þér svo og fylgi þér heim í bæinn.