Caritas (minningarljóð)

Guð, sem kærleikur einskær er,
og út frá sér
hvervetna honum veitir,
fóstrast við eina lét mig lind,
lifandi mynd
aðalbrunns, ást sem heitir,
hver æ er einn;
eldslogi hreinn
drottins, og dyggð,
sem dauðans hryggð
byltir ei um né breytir.

Út brennur loksins eldur hvör,
eins kulnar fjör
um síðir alra manna,
einn verður þegar ungur nár,
aldur mjög hár
hinn lætur helför kanna;
er jarðar allt
eðli fallvalt,
ást ódauðlig,
sem uppól mig,
himins-art sýndi sanna.

Ypparlig fósturmóðir mín
hin mörgu sín
lífsár með kærleik krýndi;
barndómi mínum fyrsta frá
fann eg og sá
hugást sem hún mér sýndi;
hve get eg greint
góðlyndi hreint,
er stöðugt stóð
og styrkti fljóð,
hversu sem helsótt píndi.

Engin ástríkust móðir má
mjúkari tjá
brjóstgæði barni sínu,
umsorgun hennar einkar stök
aldrei varð slök,
gætandi að gagni mínu;
áköfust önn
alls konar sönn
velferð mín var
sem vífið bar
yst á þrot ævilínu.

Hve get eg komið orðum að:
ástríki það
skilmerkiliga
að skýra
sem hún nákvæmni mestu með
mér æ fékk téð
og hugargóðsemd hýra?
verk svo vel gjörð
við mig á jörð,
öll uppteiknuð
einn hefir guð
sem dyggð umbunar dýra.

Mér loksins dýrmætt heillar-happ
úr hendi slapp;
gjafarans var sá vilji;
mín góða fósturmóðir dó,
mjög öldruð þó,
svo gröfin holdið hyji;
en hennar mér
óhulin er
minning mjög blíð
uns mín nátíð
heimtar, eg hér viðskilji.

Syrgja margir með söltum grát
Sigríðar lát
höfðingjar lýðs í landi,
arfar í fyrsta og öðrum lið
og hana við
reyrðir blóðtengda bandi.
Ástin, sem er innanbrjósts mér,
og þugar þrár
við þeirra tár
mínum eg bjóða að blandi.

Þangað til lífs mér þornar æð
þankinn í hæð,
saknaðar und þó svíði,
fljúga skal æ, þar fóstra mín
fullkomnuð skín,
umvafin engla prýði;
æ skal mín önn,
að æra sönn,
þúsundföld þökk
og þreying klökk
mér ei úr minni líði.

Lof sé drottni, sem lind þá gaf
og lét mig af
hennar straum heillir drekka!
hún uppnumin til hans er nú,
og heimvon sú
styttir mér stundir ekka.
Dyggða dýr mennt,
sem drós fékk kennt,
nær æfist ört
eflaust fær gjört
mig guði og mönnum þekka.

Ó, þú kærleikur! dýrsta dyggð,
af drottni byggð,
hans eilíft eftirlæti!
ó hve berliga minnir mig
mitt nafn á þig!
æ, að þess gætt ég gæti!
mér breiskri bú
í brjósti þú
öflugur æ!
uns mína fæ
fóstru faðmað með kæti.