Grýlukvæði Hallgríms Thorlaciusar

Grýlukvæði H[allgríms] J[óns]s[onar] Th[orlaciusar]

Kom eg út og kerling leit ófrýna,
svo¹ kátlega hún á mig tók að blína.
Hana eg spurði um heit og nafngift sína.
„Hér er“, sagði hún, „Grýla, skrýtin trýna.
Reyna vilda eg rausnargeð þitt fína,
rammlega tekur sulturinn mig að pína,
í frosti svöngum fáum trú eg hlýna,
fæðu vantar, tóm er matarskrína.
Börnin þau sem brekótt eru að hvína²
best er ofan³ í pokann þau⁴ að tína.
Sesselja það sjaldan lætur dvína,
seldu mér hana keipastelpu þína.“
Svaraði eg Grýlu: „Séð get eg þig grína,⁵
svona⁶ þarftu ekki mig⁷ að brýna.
Alla gikki eflaust muntu krýna,
aldrei mun þér gott af henni skína.
Eftir börnum er þér gjarnt að rýna
og yfir þeirra hjartalaginu⁸ gína.
Þú værir betur barin eins og dýna
svo bylja mætti á skrokkinum og hrína.⁹
Böðullinn skyldi bakið á þér klína
svo blóðug yrði af hvörjum kvisti lína.
Farðu í burtu, flagðið þitt, til svína,
þú fær hana ekki,¹⁰ litlu dóttur mína.“