Gratia-vísur síra Fúsa

Viðriks milskan blönduð best
byrlast hér með öngvan frest
um þá frú sem ann eg mest,
öngvan hefur dyggða brest,
mín kann bæta meinin flest,
merkileg að sjá.
Hug minn hef eg til hennar fest,
hún heitir Gratíá.

Þegar hún lítur mæddan mann,
meyjan alla lækning kann,
furðu skjótt hún huggar hann
og heilan vinnur, á minn sann,
heimurinn slíka hvörgi fann –
harla fögur að sjá.
Hugur minn oft til hennar rann,
hún heitir Gratíá.

Í knjánum þínum kurteist sprund
kóngurinn sat um aftanstund,
sendi þig á seggja fund
með sáttargjörð á marga lund.
Göfug er sú gullas grund
gengur jörðu á.
Hugsa eg hana í hvörjum blund,
hún heitir Gratíá.

Meyjan kom þar sem stóð með styggð
sturlað fólk um heimsins byggð,
kæran bar fram kóngsins dyggð,
kom þar brátt að linti hryggð.
Um sættir allar samdi tryggð,
seggir gleðjast þá.
Hún gaf mínu hjarta frigð,
heitir Gratíá.

Furðumörgum fróðleik gaf
er fávísi hétu að leggja af,
börnum kenndi bókastaf,
besta lín með höndum vaf,
saurnum öllum sökkti í kaf
er settist klæðið á.
Vekur hún þann í háska svaf,
heitir Gratíá.

Mannljúfleikann mestan ber,
myrkur er aldri þar hún er,
landa á milli ei frægri fer
með fagran stein í hendi sér.
Carbunculus ljósið lér,
lýsir víða frá.
Hún gaf alla huggun mér,
heitir Gratíá.

Unnusta er hún orðin mín,
elskuleg fyrir dyggðir sín.
Hún gaf mér það heilsuvín
hjartans vinnur allra pín.
Lífsins huggun, liljan fín,
löngum þenki eg á.
Hvörgi er æðri hringa lín,
heitir Gratíá.

Eitur og gall er seggjum sætt
ef sinnir þetta fljóðið mætt.
Hún fær líka helstríð bætt,
harðan dauðann burtu rætt.
Enn er svo við öngvu hætt
þeim elskuna hennar fá.
Drós er komin af dýrri ætt,
Dei Gratíá.