Söfn

Íslenska

Bragi

Íslenska

Kópavogur

Mosfellsbær

Borgarfjörður

Dalasýsla

Húnaflói

Skagafjörður

Haraldur (Svarfdælir)

Þingeyjarsýslur

Árnessýsla

Vestmannaeyjar

Persónuvernd:

Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn.

Innskráning ritstjóra

Flokkar

Allt (3139)

Afmæliskvæði (14)

Annálskvæði (1)

Ádeilukveðskapur (1)

Ákvæðaskáldskapur (1)

Ástarljóð (32)

Baráttukvæði (1)

Biblíuljóð (2)

Brúðkaupsljóð (9)

Bæjavísur (2)

Bænir (1)

Bænir og vers (25)

Eddukvæði (30)

Eftirmæli (41)

Ellikvæði (7)

Formannavísur (22)

Fræðsluljóð (3)

Gamankvæði (31)

Grýlukvæði (8)

Harmljóð (3)

Háðkvæði (4)

Hátíðaljóð (6)

Háttatöl / Háttalyklar (1)

Heilræði (10)

Heimsádeilur (8)

Helgikvæði (47)

Hestavísur (1)

Huggunarkvæði (2)

Hyllingarkvæði (2)

Jóðmæli (3)

Jólaljóð (5)

Kappakvæði (5)

Konungalof og fyrirmenna (2)

Kveðið fyrir börn (3)

Kvæði um biskupa (6)

Kvæði um heilaga menn (1)

Leppalúðakvæði (1)

Lífsspeki (5)

Ljóðabréf (18)

Matarvísur (1)

Minningar- og erfiljóð (29)

Náttúruljóð (52)

Rímur (204)

Sagnadansar (52)

Sagnakvæði (4)

Sálmar (417)

Sjóhrakningar (2)

Sorgarljóð (1)

Sónarljóð (14)

Særingar (1)

Söguljóð (13)

Tíðavísur (15)

Tregaljóð (6)

Vetrarkvæði (2)

Vikivakar (13)

Vögguljóð (5)

Ýkjukvæði (5)

Þjóðkvæði (1)

Þorrakvæði (4)

Þululjóð (5)

Þulur (2)

Ættjarðarkvæði (54)

Ævikvæði (6)

Ævintýrakvæði (3)

Gísli Ólafsson

Fyrsta ljóðlína:Hann sem er á og ó

Höfundur:Jón Þorláksson

Heimild:Ljóðabók Jóns Þorlákssonar - síðari deild.

bls.300

Bragarháttur:Átta línur (tvíliður) þríkvætt ababcdcd

Viðm.ártal:≈ 1800

Flokkur:Minningar- og erfiljóð

Skýringar

Fyrir neðan fyrirsögn stendur:
„Prestur. Minningarljóð þessi eru tekin eptir einu handriti.
Lag: upp hef eg augun mín.“

Hann sem er á og ó,
upphaf og fylling sterk,
og sérhvert, sem tilbjó,
sitt geymir handaverk;
hann dyggðar verð sem veit,
vottar, að það sem hér
felst dáið duft í reit
dýrmætt sé fyrir sér.

Guði vígt Gísla hold
geymist Ólafssonar,
húss þess í helgri mold
hvert fyrir settur var;
hann kenndi lífsins leið,
lifandi, trúr í raun,
upp sker því eftir deyð
eilífðar bestu laun.

Síðarmeir sína hjörð,
sem yfir vakti hér
æskufrjór ofar jörð,
aftur fagnandi sér;
dyggð skein á hærum hans
háaldraður því dó;
eilífan ærukrans
enn lengurber hann þó.

Jörð þenna grætur gest,
Gísla sinn himin tók,
nafn hans hið nýja sést
nú skráð á lífsins bók;
hér yfir guðs-manns gröf
grær heiður, þökk og ást,
og veglig vonar-gjöf;
vér munum aftur sjást.