Æskuleikir skáldsins

Áður en beygði elli
engan leik ég sparði,
mörg var menntin kring:
að rífa ræfil úr svelli
reka naut frá garði,
reisa horgemling.
Standa á höfði, steypa klukku um vetur,
stilla leggi, járna rimbutetur,
fara í strokk og stafa kúrvelskt letur,
stömpum velti eg hverjum manni betur.

Kunni eg kjöl á fara,
kerlinguna líka,
á ristum gekk um rann.
Kænlega knetti snara,
koss fékk hjá mér píka,
saltið vega vann;
fara í skíðum fljótt ég gerði læra,
fleyta skipi þótt[i] nokkur æra,
fimur á sundi [...]
af fimleikunum vil ég mig ei stæra.

Kotru kunni eg forðum,
kopríálinn líka,
dánumann tefldi eg títt.
Það skipti engum orðum,
eins fátæka og ríka
lék ég stundum líkt;
færu tafl og forkæring að skoða,
flestum vill það helst í minni loða,
ofanfelling, Ólafs tafl og goða,
að elta stelpu kalla eg lítinn voða.