Um dauðans óvissan tíma

Um dauðans óvissan tíma
Með lag: Dagur í austri öllu
Allt eins og blómstrið eina
uppvex á sléttri grund,
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
afskorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.

So hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
sem aldur og ellin þunga,
allt rennur sama skeið.
Innsigli öngvir fengu
upp á *lífsstunda bið
en þann kost undirgengu
allir að skilja við.

Dauðinn má so með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni
er slær allt hvað fyrir er.
Grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafn fánýtt.

Lífið manns hratt fram hleypur,
hafandi öngva bið,
í dauðans grimmar greipur,
gröfin tekur þá við.
Allrar veraldar vegur
víkur að sama punkt,
fetar þann fús sem tregur
hvört fellur létt eða þungt.

Hvörki fyr hefð né valdi
hopar dauðinn eitt strik,
fæst síst með fögru gjaldi
frestur um augnablik.
Allt hann að einu gildir
þótt illa líki eða vel,
bón ei né bræði mildir
hans beiska heiftarþel.

Menn vaða í villu og svíma,
veit enginn neitt um það
hvörninn á hvörjum tíma
eða hvar hann kemur að.
Einn vegur öllum greiðir
inngang í heimsins rann,
margbreyttar líst mér leiðir
liggi þó út þaðan.

Afl dauðans eins nam krenkja
alla í veröld hér,
skal eg þá þurfa að þenkja
hann þyrmi einum mér?
Adams er eðli runnið
í mitt náttúrlegt hold,
eg hef þar og til unnið
aftur að verða mold.

Hvörki með hefð né ráni
hér þetta líf eg fann,
sálin er so sem að láni
samtengd við líkamann.
Í herrans höndum stendur
að heimta sitt af mér,
dauðinn má segjast sendur
að sækja hvað skaparans er.

Nú vel í herrans nafni
fyrst nauðsyn ber til slík,
ég er ei þeirra jafni
sem jörðin geymir nú lík.
Hvönær sem kallið kemur
kaupir *sig enginn frí,
þar læt eg nótt sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.

Ég veit minn ljúfur lifir
lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfir,
einn heitir Jesús sá.
Sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.

Með sínum dauða hann deyddi
dauðann og sigur vann,
magt hans og afli eyddi,
ekkert mig skaða kann.
Þó leggist lík í jörðu
lifir mín sála frí,
hún mætir aldrei hörðu
himneskri sælu í.

Jesús er mér í minni,
mig á hans vald eg gef
hvört eg er úti eða inni,
eins þá eg vaki og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf,
honum af hjarta eg treysti,
hann mýkir dauðans kíf.

Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni eg dey,
þó heilsa og líf mér hafni
hræðist eg dauðann ei.
Dauði, eg óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti eg segi:
kom þú sæll þá þú vilt.
Amen