Um dauða mús í kirkju

Ei er forvitnin öllum hent,
einatt hún skaðar drótt,
fallega músar fær það kennt
feigðar áræðið ljótt. –
Skyldi hún hafa æfi ent
eða drepist svo fljótt,
hefði ei skollinn hana sent
í helgidóminn um nótt?

Fegurð kirkjunnar fýstist sjá,
fór svo þar grandlaust inn;
kötturinn, sem í leyni lá
og lést vera guðrækinn
heiftarverk framdi henni á, –
helvískur prakkarinn!
Ætti því stríða flenging fá
fyrir þann strákskap sinn.

Þá myrkurdrauga músaher
minnast ég þar á bið:
Úti við hauga uni sér,
elskandi spekt og frið.
Í kirkjum að spauga ekki er
ormanna hæfi við;
kattarins auga brátt að ber,
birtunnar þarf ei lið.