Hugvekja syrgjandi foreldra

Æ hversu mér finnst ævin löng!
augnablik hvort eg tel,
og yfir minni sorgarsöng
sofnaðri dóttur gel.
Mitt yndi hvarf í grafargöng,
grátinn eg eftir dvel.
Hægðu mér, drottinn! þessa þröng,
þá mun eg una vel.

Mín einkadóttir, öllu fé
yndælli var sú mær;
mætasta hnoss, sem mér í té
mildi þín lét frábær.
Æ, þú lést okkar skilnað ské
skjótliga, guð minn kær!
Hann þegar ég í huga sé
huggun þín standi nær!

Lát vera sem hún tali títt
til mín á þessa leið:
„Góðu foreldrar! gjörið kvitt
geð ykkar harms af neyð!
Guð, sem úthlutar beiskt og blítt,
böl og sæld, líf og deyð,
bauð mér að koma nær, svo nýtt
nú tæki frama-skeið.

Eg fyrri guðs enn ykkar var
eign, sem hann gaf og tók.
Fóstrið var, jafnt sem foreldrar,
fyrst skrifað hans í bók.
Einskorðuð kjör og aldur þar
ei skerti tíð né jók;
hönd, sú mig inn í heiminn bar,
til himins burt mér ók!

Himni var eg til handa gjörð,
heiminum sýnd aðeins,
um stundarsakir stödd á jörð
svo stórs ei biði meins.
Faðir vor traustan fékk mér vörð
ferils að gæta hreins,
klár yfir tímans klungur hörð
komst eg án skaða neins.

Er svo til fulls af ykkur létt
umsorgun fyrir mér.
Í öruggt fóstur eg var sett
og nú fullkomnuð hér
svo þið, ef mig nú sæið rétt,
hve sæl og skær eg er,
af gleði munduð gleyma slétt
glysi sem jörðin ber.

Guð á það frjálst sem gjörir hann,
gott er það allt og rétt
þó fyrir skilning skammsýnan
í skugga verði sett.
Látið, foreldrar! þanka þann
hvað þungt er gjöra létt.
Allt hvað hér fellur myrkt á mann
mun skært þá af er létt.“

Þessum rósemdar-þönkum mér
þrykktu, minn guð! í önd,
leið mig svo það sem eftir er
ævinnar þér við hönd
uns eg sé þá, er sakna hér,
sorganna laus við bönd
og við öll saman þrjú hjá þér
þín byggjum dýrðarlönd.