Hrímrósin

Hélaðir gluggar og helþrungin ský,
harmur og kuldi var sál minni í,
sá ég ei sólgeisla neina.
Sál mín var döpur og sorgin var þung,
sofnuð var fegursta rósin mín ung
með ást sína í auganu hreina.

Sumarsins rósir og sólgeislabál
seiddu minn huga og kærleikans mál
hjartanu harmþrungnu færði.
En fyrr en mig varði þær féllu að jörð
og fárkaldur vetur með dimmviðrin hörð
von mína helsári særði.

Þá sendirðu álfröðull sólgeisla inn
er sál mína vermir og ásthuga minn
og ljósstafi á rúðurnar letrar;
með leiftrandi fegurð þú leist inn til mín, –
í lífinu sorgdapra’ er ástin til þín
það eina sem anda minn betrar.

Í fátæka sál mína færirðu yl
á fannhvítu rúðunni um sólarlagsbil,
helkalda hrímrósin smáa.
Á sólgylltu rúðunni sindraði ein,
við sál minni brosti þá lífsgleðin hrein
frá himninum víða og háa.

Hún breiddi sinn faðm mót broshýrri sól
og bálstraumar leika um hug minn sem jól
er sálunni fögnuðinn færa.
Í draumum ég undi uns dagstjarnan leið
í djúpið sem gullskjöldur, brosfögur, heið
til hvíldar í vögguna væra.

Þá gekk ég að rúðunni, gullrósin mín, –
hún grét sig í faðmlögum, eygló, til þín,
var liðin til ljóssala þinna.
En kvæðið mitt litla’ er kveðið um þig
er kærleikans ylgeislum vafðir um mig
og hrímrósir harmsýna minn.

Á héluðum rúðunum hrímrósa fjöld
mót heiðbjartri vonasól lýsti um kvöld.
Það gler er nú gegnsætt og fáð.
Þær breiddu sinn faðm mót broshýrri sól,
þær, börnin mín, áttu þar gleðileg jól,
en nú er sú minning þó máð,