Ljóð ort til Hjálmars Þorgilssonar frá Kambi í Deildardal

Manstu ekki óskavorið,
eldana sem heitast brenna,
fram er gekkstu fyrsta sporið,
flestir muna daga tvenna.
Hreystin þín um æviárin
aldrei brást í þyngstu raunum.
Þó gránuð séu höfuðhárin
hlaustu smátt af frægðarlaunum.

Fram á hafið ferðir margar
fórstu þó að tvísýnt væri,
faldir ekki afl til bjargar,
engu slepptir tækifæri.
Drangeyjar við köldu kletta
hvergi varstu í sóknum ragur.
Þó að ýfðist aldan gretta
endaði vel sá rammislagur.

Sunnan undir Eynni stendur
aldagamall klettadrangi,
öldusogum utan renndur
Ægi „Kerling“ sver í fangi.
Ögraði djörfum yngissveinum,
enginn þorði hana að klífa
því höldar vildu heilum beinum
haldið fá og mega lifa.

Þessa að sigra þorði enginn
þráin heit þó gjörði hvetja
en sextán ára daladrenginn
dugði smátt í sókn að letja.
Lengi hreysti hans mun lifa,
hjartað bar ei kvíða fargið,
í einu kasti upp réð klífa
áttatíu metra bjargið.

Hver hefir jafnt til ásta unnið
af okkur móður-jarðar sonum?
Hver hefir skarpar skeiðhlaup runnið
og skákað betur fögrum konum?
Yngri mönnum örðugt gengur,
yfirfylltum tískudrambi.
Nú er fáum lánuð lengur
listin Hjálmars gamla á Kambi.

Glímutök við gömlu Elli
garpur þessi fær að reyna;
ennþá hefur haldið velli,
hræðist aldrei sveiflu neina.
Úrslitunum eftir dokum,
enn er hreysti föst í skorðum,
konuna sigra kann að lokum
sem Kerlingu við Drangey forðum.*

Njóttu heiðurs heill í elli,
hugumstóri sómadrengur.
Sigurhetja haltu velli,
hraustleikans ei bresti strengur.
Lán og gleði líf þitt krýni,
lofi störf þín menn og konur.
Á þig sólin skæra skíni
Skagafjarðar mæti sonur.