Sigríður Helgadóttir

Þú varst mér svo hjartfólgin, hugljúf og mild,
við hlið mína stóðst þú af frábærri snilld
og liðsinni vildir mér veita,
ef særði mig eitthvað, þitt sólbrosið hlýtt
frá saklausum barnsaugum vermdi svo blítt
að samúðar létt var að leita.

Þó voru þér hugþekkust stórfengleg störf,
starfsþráin brennandi, einlæg og djörf,
jafn listræn í hugsun og höndum;
að þreyta við íþrótt, er þrungin var snilld,
var þráin sem aldrei varð fullnægt að vild,
né leitinni í hugsjónalöndum.

Því særði þig mest við hið sorglega slys,
þú sagðir: „Nú slokkna mín hugsjónablys,
og framtíðarvonirnar falla;
nú þrái’ eg deyja og hefjast sem hæst,
mitt hlutverk að skilja til hvers ég hef fæðst,
sú íþrótt er stærst fyrir alla.“

Ó, sárt var að missa þig, Sigríður mín,
en sárara hvíldarlaus harmkvæli þín
og hafa’ ekkert hjálpráð sem dygði;
að fela þig drottni var öryggið eitt,
sem allt getur læknað og hörmungum breytt
og rofið burt skýið sem skyggði.

Nú er það mín huggun, hve öruggt ég veit
þig alsæla í frelsarans dýrlegu sveit
að fullkomna fjölhæfi þína;
með hjartkæran bróður við hliðina’ á þér,
ég hlakka til samfunda’ er kemur að mér,
þá hérvistar-dagarnir dvína.