Morgunstundir í skógi

Eg geng mig einn út í gróandi lund
um glaðasta vorsins morgunstund
und álfröðuls árgeislum fránum,
og vongleði’ og lífsfjör í huga mér hlær
og hjartað í brjóstinu kviklega slær
er lifna laufin á trjánum.

Eg geng mig einn út í laufgrænan lund
um ljúfasta sumar-morgunstund
und álfröðuls árgeislum fránum;
fyrir komandi dagstrit eg drekk í mig þrótt
úr daggsvölu lofti eftir svefnlitla nótt
er blakta blöðin á trjánum.

Eg hvarfla út í skóginn um haust-morgunstund
með hjartað sært og með þunga lund
und álfröðuls árgeislum fránum;
þar lækning fær hjartað og lundin fró
í laufskrúðsins fegurð í glitrandi skóg
er blikna blöðin á trjánum.

Og ef þér er heift eða harmur í lund
á haltu’ út í skóginn um morgunstund
und álfröðuls ylgeislum fránum;
þar baðar þig hreinn og himneskur blær
og hatrið og sorgina’ úr brjósti þér þvær
meðan blakta blöðin á trjánum.