Bergsteinn Vigfússon

Þar dundu’ ekki lúðrar né landshornagnýr,
en liðinn er dagur, sem kyrr var og hlýr,
og kvöldið er komið með friði.
Hér lifa’ aðeins blómin á leiði hvers manns
við Ijósið og ylinn frá deginum hans,
er sólin fer síðast að viði.

Þó fékk ekki ljóshneigði andinn þann yl,
sem æskuna bráðgjörvu langaði til;
svo fátt var, sem hlynnti’ eða hlúði,
og samt þekktist margfróði maðurinn úr,
sem mannaði hópinn sinn, iðinn og trúr,
og hver maður heiðraði’ og trúði.

Í Hlíðinni þar sem hann verkin sín vann,
sem vin sinn hann taldi hvern djarfhuga mann,
og vann það í kyrrð, sem hann kunni.
Hann átti svo frjálsan og fastráðinn hug,
sem féleysi gat ekki þokað á bug,
og hélt því með hægð, sem hann unni.

Hann gekk sína leið, og hann vissi’ hana vel;
þótt væri þar svalt, og hann fengi þar él,
þá kom hann með bros inn í bæinn;
og þaðan spratt hlýjan, sem bjargaði best
frá börnunum hér, er hann þarfnaðist mest,
og hópnum hans handan um sæinn.

Og svo kemur æskan, sem ýmsu’ hefir gleymt,
en einstöku minningu hefir þó geymt
um vorið og sveitina sína;
hún tengir þau blys, sem þú bendir oss á
og bjarmann, sem fjarskyggna augað þitt sá,
í kvöldskin um kistuna þína.

Og sofðu nú vært eftir veglegan dag,
og vel sé þeim öllum, sem greiddu þinn hag,
og hjálpuðu lúnum að lenda.
Nú leggur þig blíðlega’ að brjóstinu’ á sér
vor breysklynda móðir, sem ofhörð var þér,
en þú vannst og unnir til enda.