Sigríður Sigurðardóttir

Ef ég er að gá yfir gróandi sveit,
hvar góðmennskan kyrrláta yljar sinn reit,
til hennar ég huganum renni.
Og þá er hér meira en ég ætlaði af yl,
og öðru því fleira, sem hún átti til,
ef lítið er horfið með henni.

Við keyrum um rausnarleg höfðingjaból,
af hetjum, sem móðirin bóndanum ól,
af veislum og viðhafnardögum.
En hver lét í dagslitið heiðurinn sinn?
Og hver bar þar mönnunum sólskinið inn?
Þeir smámunir sjást ekki í sögum.

Þeir leituðu þangað, sem þörfnuðust yl,
og þurftu ekki fylgdar, sem áttu ekkert til.
Þeir þekkja, þótt þeir séu smáir.
Það sást engu hreykt þar sem Sigríður var,
en samt lærðist óvíða betur en þar
að sjá hvað er gull þar sem gljáir.

Hjá vinfáu blómunum vakti’ hún og sat,
sem verða undir hæl, því þau duga ekki í mat,
en skemmta með götunni og skreyta.
Og einum er færra, sem lék sér við ljóð,
sem leita eftir vinum, en feilin og hljóð,
með vorinu á veginn til sveita.

Og stjaman hin hlýja, sem hjá okkur skín,
er hugljúfa Sigríður, minningin þín.
Hún rann þegar sigin var sunna;
og ljósustu geislana á leið hennar ber,
sem ljóðin og vorkvöldin átti með þér,
og allt sem var sælast að unna.