Steingrímur Thorsteinsson

Ég spyr ekki hér, því ég hirði ekki um svar.
Ég horfi upp á greinarnar, af því hann var
þar sumarlangt söngvarinn fleygi.
Og ég þyrfti og naumast að heyra neitt hljóð
þótt hringlaði i blöðum og glamraði i þjóð,
ef ég fengi af Þögn, að hún þegi.

Hún þarf ekki hans vegna að minna á þann mann:
hve mikið að tryggðin við ljóðin og hann
of grunnt hafði í brjóst okkar grafið,
því vorið kom sjálft til að vernda hans meið
og verma það kvöld, er hann brosandi leið
í haustsólarroðann á hafið.

Hann elskaði ljóðin. Svo hugsaði hann,
þau hefðu hér vermt kringum einstöku mann
og með honum byrðina borið;
og þeim fyndist jafn vel sín júníkvöld löng,
ef Jónsmessan væri ekki haldin í söng
og fuglana vantaði eitt vorið.

Menn „undu við sitt“ — hvorki svipstórt né glatt.
Hver sjón sneri þangað sem kúgresið spratt;
hún gat ekki í ljósheima litið;
þó „bar aftann og ár röðul-róskrýndar brár“,
og röddin söng þýðróma, uns vorhiminn blár
læddi unaði í augað og stritið.

Þeir skulfu við sláttulok fyrir sig fram;
þeim fannst eins og skammdegið legði þá hramm
á alt milli fannbreiðu og fjarðar.
Þá söng hann um haustkvöld, uns hlýtt varð og bjart,
er himininn bjóst í sitt dýrasta skart
við gullbrúðkaup glaðværrar jarðar.

Þeir þóttust af hreppnum, og þekktu ekki til,
að þjóðfrægð og manngöfgi verja sinn yl
við söng yfir suðrænni ströndum.
Hann sótti þá hópinn og setti hér þing
sem söng þar á greinunum hringinn í kring
um mannvit og ljós yfir löndum.

---

Og því ætlar vorið að vernda þann meið:
Hann vann að þeim sigri, hve eyjan er heið,
og hlýtt kringum börnin í bænum.
Og viti það öxin, sem viðar í mat:
þær visna ekki greinarnar, þar sem hann sat,
og brenna skal bóndinn þeim grænum.