Í Hallormsstaðaskógi

Ég elska þig björk, því þinn bróðir ég er;
sem brosandi sjúklingi heilsa ég þér
á reið yfir ríkið þitt snauða.
Þú þiggur minn koss, hann er kveðja frá þjóð,
sem kurlar það lifandi og tínir á glóð,
en elskar það dauðvona og dauða.

Já, indæli skógur, þú ert okkur kær,
en elskaðri samt, ef þín stund væri nær,
og þrefalt, ef þú værir dáinn.
Þá ættirðu að vita, hve sorg vor er sár,
og sjá eða finna þau brennandi tár,
sem yltu o’ná elskaða náinn.