Arfurinn

Þú átt kannske frækna og fengsæla þjóð,
þér fannst kannske ólga þitt göfuga blóð,
er sástu hana sigurför halda,
þar nábúinn fátæki fjötraður sat,
sem föðurleifð varði, á meðan hann gat,
en látinn var liðsmunar gjalda.

Þá ljómar um salina þjóðheiður þinn,
er þrekaði bandinginn leiddur er inn,
og þá er þér sigurinn sætur;
og veislan í höllinni veglegri þá
og vínið þar bjartara skálunum á,
ef þú einhver er inni, sem grætur.

En þú, sem að hefur í hjartanu blóð,
úr hrakinni, smáðri og kúgaðri þjóð
og eitrað á hörmungar árum, –
það knýr þig svo fast, þegar arfurinn er
á einverustundunum réttur að þér
af minningum mörgum og sárum.

Þó holdið á örmunum þrútnaði þar,
sem þrælkaði faðirinn hlekkina bar,
það harkaði hann af sér í hljóði. –
En kvölin, sem nísti hann, er nakinn hann lá
og níðinga hnúarnir gengu honum á:
hún brennur í sonarins blóði.