Ef ég stend á eyri vaðs

Vísuna orti Hjálmar við Sigurð Breiðfjörð. Þeir höfðu eitt haust hist af tilviljun norður í Húnavatnssýslu, Hjálmar og Sigurður. Sigurður var á suðurleið og fylgir Hjálmar honum vestur í Hrútafjörð. Þar taka þeir báðir gisting að kvöldi dags á einhverjum bæ austan Hrútafjarðarár. Morguninn eftir fylgir Hjálmar honum enn, niður að sjálfri Hrútafjarðará. Þar kveðjast þeir. Sigurður fer á bak og út í ána og er nærri kominn yfir um er hann lítur um öxl sér og segir:
    Sú er bónin eftir ein.
    Ei skal henni leyna.
      MEIRA ↲

Vísuna orti Hjálmar við Sigurð Breiðfjörð. Þeir höfðu eitt haust hist af tilviljun norður í Húnavatnssýslu, Hjálmar og Sigurður. Sigurður var á suðurleið og fylgir Hjálmar honum vestur í Hrútafjörð. Þar taka þeir báðir gisting að kvöldi dags á einhverjum bæ austan Hrútafjarðarár. Morguninn eftir fylgir Hjálmar honum enn, niður að sjálfri Hrútafjarðará. Þar kveðjast þeir. Sigurður fer á bak og út í ána og er nærri kominn yfir um er hann lítur um öxl sér og segir:
    Sú er bónin eftir ein.
    Ei skal henni leyna.
    Ofan yfir Breiðfjörðs bein 
    breiddu stöku eina.
Hjálmar sagði svo sjálfur frá, að sér hefði viljað það þá til, að ekkert stóð á svarinu – svo að ég kallaði viðstöðulaust yfir um til Sigurðar: Ef ég stend á eyri vaðs o. s. frv. Hjálmar stóð þar á grasi vaxinni eyri við ána. Þar hefur að líkindum verið hrossatað uppþornað og þar á eyrinni við ána fann hann efni í vísuna. Frásögn sr. Jóhanns Þorsteinssonar   ↑ MINNA