Ljóðabréf til Pálma rektors

Hjá þér sé velsæld guð og gæfa
gleði og ró og þess kyns allt.
Megi þér hossa, hnuðla, þæfa
hestalánið sem af ég svalt.
Gefist þér hraustur hlassaberi
hýreygur, reistur, fríður, stór
einn fyrir hverja mína meri.
Mættum við syngja þá í kór.

Ég hefi þráð, að áfram líði
allt þetta byggðalygna haust
svo og að vetur sína skriði
seingengnu brautu tafarlaust
fram til þess dags að festa megi
fallega sleginn skaflagang
aftur á ný á ísavegi
og að mér rísi mön í fang.

Oft hef ég rauðu faxi fagnað
fundið, að vart þótt gripi mél
trippi sem væri tröllskap magnað
tilbúið í að veita hel
hræðist því lítt þótt litla Skjóna
lyfti upp fæti, hvessi brún
búi sig til að bíta, prjóna
bráðfeigur ef mig drepur hún.

Þótt ég sé farinn fast að reskjast
flý ég ei enn mitt Snældukyn.
Enn má ég gigtar þuslum þreskjast
þorna í merg og kreppa sin
áður en raunlaust rauðskjótt meri
reki mig út í skammakrók
þó að ég annars af mér geri
ýmislegt það, er smán mér jók

Heldur þú ekki, að ég minnist
einhvers af því sem forðum var
ef ég við skjótta skrokkinn kynnist
skyldan þeim, sem mig léttast bar.
Vel mætti ske, að eitthvað yrði
áþekkt og hitt, sem nutum við,
hugsanlegt, að hún hafa þyrði
harðlegan, gamlan Snældusið.

Þá mætti ég með sanni syngja
„Suddakróksbónda“ prís og lof
fyrir að reyna upp að yngja
aftur mitt forna gigtarkrof.
Þá mætti ég með sanni sitja
samþykkur ráðsályktun hans:
Minna að láta lenda vitja
léttstígan, kvikan æskudans.

Þó að með hvítum blettum bærust
boð um hið forna skjótta stóð
- Söðulkolla var sumum kærust
silkimjúk, fjörug, viljaóð -
mættum við báðir allvel una.
Afkvæmi hennar Fjöður var.
Kunni sú Valda kæta muna.
Kemur og einnig Dreyri þar.

Hestur sá var ofar öllum
er ég hef nokkru sinni kynnst
bæði að tökum tíðum, snjöllum
tilþrifastyrk og hugsun innst
hugði sem Magnús milding sæma
miður elli, en bjarta frægð
auðveldara um dáinn dæma
dreifðust ei verk á áragnægð.

Til hvers er annars ættartala?
Ættarskítur er kunnugt nafn.
Afrekum feðra að þeim smala
ýmsir reyndu, en þvílíkt safn
verkaði líkt og vatn á skarfa
vann ekki neitt á saurnum þar.
Enginn má sjá á eiginn starfa
afa minna hvert dæmi var.

Svo gæti orðið og um Skjónu
illa ef takast skyldi til.
Leið mín var oft á landi grónu
lauguðu sumars blíðuyl
hrökk þó stundum á hraun og mela
hraktist í frost og ærinn vind.
Allt eins ég kynni óvart fela
yndi og fjör í Skjónukind.

Brátt kem ég samt með beislið suður
búinn til gangs um langan veg.
Þá verður á mér fjandans fuður
flótti og strok, því síðan ég
flytja þarf merar Miðdælingum.
Margt kallar að en naum er tíð.
- Ég myndi halda hnöttinn kringum
hefði ég nægan trippalýð.

Hafðu því járnað hryssugreyið
höfuðstað eða grennd hans í
vana orðna við húsið, heyið.
Hitt gæti orðið saga ný
hvernig svo ræðst með skinnið skjótta.
Skýra mun ég því síðar frá
einkum þó ef ég færi´ á flótta
fældur, ef hún mig liti á.

Til þín ég hyggst að ná hið næsta
nítjánda þessa mánaðar
gæti þó hindrað hríðin æsta
hrakviðri eða sóttarfar.
„Stend ég lítt við“, sem var ég fyrri
vísast búinn að gefa´ í skyn.
Alþingi þig og þína kyrri
þigg mína kveðju, heillavin.