Stakan

Ég kveð ei þann hátt sem ég kunni.
Ég kann ekki allt sem ég lærði.
En stökunni ungur ég unni
og yndi mér löngum hún færði.

Hún var eins og vaggandi móðir
Hún var eins og lognalda á hafi.
Hún var eins og brekóttur bróðir
jafn brosmildur vandræðagjafi.

Og enn er hún ásthlý sem móðir
og enn er hún voldug og breytin.
Og enn er hún erfiður bróðir
ertin og blekkingaleitin.

Þó er hún mér ástkona, stakan
hve oft sem hún brigðast með gæði
svo eyðist mörg óhægðarvakan
í aflægisgreinar og kvæði.