Regnboginn

Skein mér á milli skýja
skúraleiðinga sól.
Regnboginn spyrnti sporði
spakur við næsta hól.

Gekk ég til hóls þess, hugðist
hlaupa upp hvelfdan veg
brú þá er hófst til himna.
Hún er þá færanleg!

Þar sem hún skein í skarti
skínandi rauð og blá
var, þegar ég kom að því
einungis dögg að sjá

Aftur var boginn bjarti
- byggður á nýjum stað
orpinn útsýnis vonum.
Ei gat ég staðist það.

Því hef ég hól af hóli
hlaupið um liðna tíð.
Skyldi´ ekki ráð að skoða
skóbragðið nú um hríð?