Á ættaróðali (Eldjárnsstaðir)

Útsýni mitt er annað en það
sem áttu þeir fyrr af sama stað
faðir minn eða hann afi.
Þeir horfðu allt upp að efstu brún
á eiginland eða sjálfs sín tún
og þetta var gæðagjafi.

Hver steinn eða þúfa, hver lækur og lind
var ljóð eða saga um hross eða kind
sem látist þar hafði eða lifað.
Úr klettum merkin þeim klipptu út
og klettarnir urðu að bókahnút
því haglega handrit var skrifað.

En ég á hér ekkert. Hver þúfa og þröm
er þegjandi, hljóðalaus, jöfn og söm
hvort geng ég þar hjá eða hundur.
Og hjalandi lindanna tungutak
það talar mér ramasta níð á bak
og kallar mig ættarundur.
- - - -

Hver dagur sem líður, hann færir mig fjær
þér, föður míns bústaður, afa míns bær
og lætur mig lakar skilja
þá festu viljans, er var þeim léð
þann vaskleik kroppsins, er gafst þeim með
og lét þeim lánast að vilja.

Úr fjarskanum langt ég lít til þín.
Í ljómanum kveldsins bungan skín
þó blökk sé hún ofan við bæinn.
Eldjárn slá neista. Neistinn er hér.
Þið níðið mig lindir og skopist að mér
og gjáin sem gekk ég um daginn.