Í Þrastaskógi

Er angan frá kjarrinu blœrinn ber
og björkin í golunni vaggar sér
þá skynja ég hve dýrðleg sii œttjörð er
sem ann ég í draumum mínum.
Landið mitt fagra, hve friðsœlt og rótt
í faðmi þér hvíla um júlí nótt
og anda að sér ilmi þínum.

Sé litið til fjallanna lengra frá
þar litbrigði fegurstu máttu sjá
er sólin með glitrandi geisla brá
þar glóir um tinda og hjalla.
Síðan hún minnist við sœvarins rönd
sólguðinn réttir þar ástmey hönd
og feimin í armlög þau falla.

Friðvana kynslóð, finnirðu ei það
hve fánýtt er margt, sem þú keppir að
ef verðmætin sönnu víkja úr stað
vonsvikin máttu líða.
Lít upp frá stritinu litla stund
og laugaðu sál þína í endurfund
við ættlandið undra fríða.

Æska míns tíma á menntun og mátt
mundu að í framtíð, þú land þetta átt
þann gimstein þér fortíðin gaf í sátt
þá gjöf átti stœrsta að bjóða.
Af sögunnar spjöldum, nem sannleika þann
að sárast á herðum, þeim eldurinn brann
er óvirtu œttlandið góða.