Húnaflói – kvæða- og vísnasafn
SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (1280)
Afmæliskvæði (11)
Ástarljóð (10)
Baráttukvæði (3)
barnagælur (1)
Biblíuljóð (3)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (1)
Daglegt amstur (8)
Eftirmæli (13)
Ferðavísur (3)
Formannavísur (1)
Fræðsluljóð (1)
Gamankvæði (18)
Háðkvæði (8)
Hátíðaljóð (2)
Heilræði (1)
Hestavísur (2)
Hindisvík (2)
Holtavörðuheiði (3)
Húnaþing (8)
Húnvetningar (7)
Hyllingarkvæði (4)
Jóðmæli (1)
Jólaljóð (3)
Kappakvæði (1)
Lífsspeki (2)
Ljóðabréf (6)
Náttúruljóð (48)
Oddi (1)
Rímur (1)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (2)
Skáldsþankar (44)
Strandir (2)
Söguljóð (11)
Söngvamál (1)
Tíðavísur (1)
Tregaljóð (4)
Þululjóð (1)
Ættjarðarkvæði (15)
Ævikvæði (2)
NausthlíðFyrsta ljóðlína:Undir brattri hamrahlíð
Höfundur:Sverrir Pálsson skstj. Akureyri
Heimild:Strandapósturinn ársrit. bls.VI - 1972 bls. 107
Viðm.ártal:≈ 0
1. Undir brattri hamrahlíðhárra reginfjalla er lítil vík og veður blíð verma laut og hjalla. Þar í leyni lágur bær liggur í hvammi grænum og reykinn leggur í loftin tœr í logninu upp frá bœnum. 2. Sízt eru bæjarhúsin háen hlý þegar stormar æða. Þœgindi heimsins harla fá og hörgull stundlegra gæða. Kaffitárið og tóbakskorn eru tindar veraldarlysta, en innst í stofunni stendur forn og stœðileg bókakista. 3. Konan í bænum með barnamergðbjástrar við trog og potta. Meðan hún fœst við matargerð, mjaltir, bakstur og þvotta, glókollum sínum til gamans þó gömul þjóðkvæði syngur. Í varpanum kúra í kyrrð og ró köttur og heimalningur. 4. Fram á slétta fiskagrundfaðir og sonur róa, því fagurspeglandi fjarðarsund fengsæld þeim býður nóga. Hreistur glóir við sól að sjá og sindrar í bátsins kili, en mávur líður um loftin blá í litanna morgunspili. 5. Norður á hól er hjallur vœnnog hýsir sjávarins gjafir seltuhvítur og sjávargrænn svipast um vog og nafir. Sjálfur er hjallurinn hafsins gjöf hreggviður norðurslóða rekinn um Dumbshafsins rastatröf rekasumarið góða. 6. Túnið er bœði bratt og þýft— búsœldin meiri víða. Hérna var aldrei lötum líft landsetum grýttra hlíða. Elta þarf féð um eggjar og skörð, og illt er stundum að rata, er veturinn æðir með veðrin hörð, og viðsjál mörg hamragata. 7. Handan fjarðar með hvítan tindhnjúkar í blámann rísa. Í skjóli þeirra á kýr og kind kjarngóða tuggu vísa, því holl eru grösin, sem gróa hér á grjótum og skriðum berum, og kjarngott er fólkið, sem enn þá er óflutt úr nyrztu verum. 8. Er tímanna arnsúgur yfir fer,ýmsir af hólmi renna þangað, sem skjóttekinn auður er og eldarnir glaðar brenna En helgríma auðnar og eyðingar leggst á ásjónu nyrztu stranda, og holum tóftum þau horfa flest, húsin, sem uppi standa. 9. En öldungur krepptur með hnýtta höndhólminn ei flýja kunni heimkynnum sínum, hrjúfri strönd hugástum löngum unni. Sú mold, sem er vígð af verkum manns og vökvuð af heitum tárum, hún skal og breidd yfir beðinn hans, er blikar kvöldsól á gárum. Athugagreinar
Árið 1968 var Sverrir Pálsson skólastjóri á ferð í Árneshreppi
ásamt konu sinni og voru þau í fylgd með prófastinum í Stranda- sýslu Andrési Olafssyni. I þeirri ferð komu þau að Naustvík og hittu heimafólk. Átti Sverrir þá viðtal við þau Naustvíkurhjón og birtist það í Morgunblaðinu í ágústmánuði það ár. Þessi heimsókn Sverris Pálssonar að Naustvík, varð honum svo hugstæð og heillandi, að hún varð kveikjan að hinu fallega ljóði Sverris, „Naustvík“, sem hér fer á eftir. https://timarit.is/page/7569641?iabr=on#page/n107/mode/2up |
