Sólstöðukveðja heim

Á hugvængjum ljúft er að líða í geim
en löngun mín er bundin æskudraum.
Og fagnandi svíf ég í fjörðinn minn heim
þá finn ég aftur vakna unaðsstrraum.
Mér heilsa grundir og gróandi lundir
glitrandi lækir og ár.
En hátt yfir sveitir hrikaleik beitir
Hnjúkurinn blár.
Sveit norðan jökla mér býður friðarfang
en fuglar himins kveða dýran brag.
Landvættir fagna við lengstan sólargang
og ljós er nóttin sem um miðjan dag.

Sælt er að lifa um sumarblíð kvöld
við sæinn dvelur eygló stillt og rjóð
en norðurhvel ljómar við aftanskinseld
upp til skýja sendir roðans töfraglóð.
Þar rís Drangey úr djúpi í draumljúfum hjúpi
sem djásn er að sjá
upp frá logagylltum öldum á lognværum kvöldum
litverp og há.
Blámóðu leggur um laufgróinn völl
en ljósir þræðir brydda rinda og hól.
Töfralit skrýðast þá Skagafjarðarfjöll
og skíragulli vefja Tindastól. 30. maí 1999