Hófaglam í kyrrð

Gul eru strá
og hlíðar rauðar
og áin lakrar niðrí grjóti.

Það haust fór ég brott
og kom ekki aftur heim.

Klárinn lötraði út Gilseyrar
hófaglam í djúpri kyrrð
golan var svöl
dagsbirtan föl
og dalurinn eins og einmana fuglskvak
á rökkvaðri nótt.

Síðan liðu dagar
og fleiri dagar
og enn fleiri dagar
með roða á skýi í vestri undir kvöld
og ég leggst til hvíldar -
sáttur við ský og daga
og ég leggst til hvíldar -
sáttur við ský og daga
en aldrei jafnsáttur og meðan ég lúrði
undri lágri súð
hjá afa.

Oft kom ég í dalinn
oft kom ég á bæinn
en aldrei heim

alla ævi
að reyna að

koma heim.

Ég þekki fólkið heima
en það ekki mig
enda þekki ég sjálfur ekki mig
ókunnan mann
sem er einn á ferð
og eitt sinn var drengur í sveit
og lúrði
hjá afa ...

og fór útí heim.

Nú skil ég það fyrst
að öll mín spor lágu
alla tíð að heiman
og aldrei lengra að heiman
en þegar ég var að reyna að koma heim.

Lengra og lengra ... og lengra
að heiman.

- - -

Og enn eru stráin gul
enn er komið haust
hófaglam í kyrrð

Svartá lakrar niðrí grjóti.