Ber, ber, ber - þula.

Kálfi sínum kýrin ber
karlinn skít á völlinn ber.
Hjónin sofa sjálfsagt ber,
svona eins og vera ber.
Fyrir augun fjölmargt ber,
folinn snjalli vel sig ber.
Háan tind við himin ber
hattinn hvíta stoltur ber.
Brotin fley á fjörur ber.
Á forsetanum talsvert ber.
Mjög af öðrum mönnum ber,
maðurinn sem ok sitt ber.
Vottur staðfast vitni ber.
Vesæll maður lóminn ber.
Sá sem enga ábyrgð ber
aldrei mun að sökum ber.
Huppa sig með hala ber.
Hljóma vítt um sali ber.
Einn er hér í orðum ber
sem alla sök á grannann ber.
Nú um miðjan nóvember
narta menn í jarðarber.

Þegar ég var um það bil hálfnaður með þetta og var eitthvað að spá ogspekúlera, sá ég í hendi mér að þessi kveðskapur mundi miklu frekar verða einhvers konar þula heldur en venjuleg vísa og enn voru nokkur ber ótalin. Þegar mér var þetta ljóst kom lítil vísa:

Ég ætla að hafa’na merka og mæta
og má bara alls ekki flýta mér,
ég er að hugsa og breyta og bæta,
bora í nefið og snýta mér.