Sumarmorgunninn fyrsti 1951

Enn er risinn upp af tímans djúpi
á aldahimin sumardagur nýr
en landið fagra klæðist klakahjúpi
við kjörin hörðu þjóðin smáa býr.
Allt þráir vor í lífsins mikla mætti
menn og skepnur biðja um nýjan þrótt
sem vígður sé með vorsins hörpuslætti
í veldi lífs með dásemdanna gnótt.

Ó, kom þú vor, í víðri merking þinni
lát vaxa blómstur upp í hlíð og dal.
Fossinn bjarti frjáls með hörpu sinni
flytji ljóðin snjöll í hamrasal.
Ó, kom þú vor, með glóey himinhæða
í hjarta þjóðar býr sú óskin heit
með hennar geislakrafti komdu að bræða
hvern klakafjötur yfir bæ og sveit.

Kom, andans vor, í Íslands þjóðarhjarta
með eldi lífsins brenndu fánýtt hjóm.
Úr huga hverjum hrek þú skugga svarta
hvert hjarta gjör að þroskans helgidóm.
Lát gróa blóm, sem göfgi mannsins skapar
í geislamætti kærleikssólu frá.
Kom, góða vor, sem gildi aldrei tapar
og gæfa minnar þjóðar byggist á.