Svartur hrafn

Yfir hjarnið sveimar svangur
svartur hrafn á miðri góu.
Vetrarmorgunn víst er langur
vöntun sár á æti nógu.

Lifnar von í blökku brjósti
á bæjunum fer senn að rjúka.
Þó hann norpi í gaddi og gjósti
goggi nær hann upp að Ijúka:

„Krunk, krunk," segir krummi glaður
kemur út á dyrapallinn
gestrisinn og mætur maður
mælir: Jæja, heillakallinn."

Virðast sömu tungu tala,
tryggur vinur bóndans er hann.
Fulla skál á frosinn bala
fyrir svarta gestinn ber hann.