Úr Njólu

Lífið öllu langt af ber,
lífi duftið þjónar,
lífi birtan löguð er,
líf sér haminn prjónar.

*

Ei mun guð sitt aðalverk
aftur niður rífa.
lífið. Sú hans stundan sterk
stendur tíð eilífa.

Til hvers fjarska fjöldinn skal
fæðast, nokkuð glaðna -
og ætíð þó um aldatal
eins og bólur hjaðna.

Guð vorn anda ef áframhald
ei fá seinna lætur
röðulbanda reist er tjald
rétt til einnar nætur.

Eflaust væri ónýtt brjál
öll sú sköpun heima
þó lífs allt bergi skjótt á skál
ef skyldi öllu gleyma.

Ónýtt verk er útrunninn
ævispotti naumur
sem afmáð skriftin ólesin
eða gleymdur draumur.

Eða mun guð ærnum geim
svo ítra sköpun veita
ef ætlaði meira ekki í þeim
en upp lífsbólum þeyta?

Ef lífið ekki að algjörleik
æðsti leiðir fingur
hnígur dýrðleg viskan veik
í vitskerðinga glingur.

Einnig það, að mesta mergð
má í æsku deyja
að alblómgaða enn ei sérð
ætlan guðs, mun segja.

Þó fái hrun við fjörva blund
fólginn muna kraftur
sem kurl þá funa fela um stund
fram hann brunar aftur.
*
Útskúfa guð engum kann
frá ætlunar setta merki.
Ei þarf kasta hjólum hann
heims úr sigurverki.